Zaterdag op AMOK: een dag van kleine gelukjes en grote geluiden
AMOK is een beetje loslaten.. Je laten meeslepen op het parcours dat de artiest voor je uitstippelt. Zo was zaterdag een aaneenschakeling van ontdekkingen in muziek en performance.
We gingen mee met Julian Sartorius, percussionist en all round good guy. Hij bespeelde de omgeving van het voormalige Jezuïetenklooster alsof het één grote drumkit was. Een soundscape verborgen in parkeerautomaten, regenpijpen, gevels en zelfs kleine struikjes. Een voorbijganger op de fiets vond er maar niets aan, maar die had noch koptelefoon noch zon in zijn hart. Want als er één iets is dat Sartorius ons bijbracht is dat er plezier zit in de alledaagse dingen. We maken zelf ons geluk, vreemde man op de fiets! We wensen je alvast het allerbeste!
En over geluk gesproken, wat een chance hadden wij dat we Alina Bzhezhinska en Denys Baptiste konden strikken voor AMOK!? De Oekraïense is er in geslaagd de harp hip te maken. Samen met Baptiste bracht ze een ode aan het koppel Coltrane. De eigenzinnige stijl van Alina en de virtuositeit van Denys blijken meer dan geschikt om het experimentele van Alice en John Coltrane opnieuw tot leven te wekken.
We mochten dan weer wandelen (rode draad in AMOK tot zover) naar Howest, daar wachtte (letterlijk - want het time management van Denys Baptiste en Alina Bzhezhinska zit niet zo scherp, maar dat vonden we helemaal niet erg) het Eric Chenaux Trio, met in het midden uiteraard Eric Chenaux. Vocale jazz die tot in de hoogste nok van de neogotische turnzaal te voelen was.
Na een korte pauze en een konijn proberen te vangen op de parking, mochten we Ill Considered op het podium ontvangen. Deze Britse band heeft geen setlist, ze spelen gewoon op gevoel. You get what you give, en het AMOK publiek gaf véél - want, waw, we hebben heel wat terug gekregen. De utgesponnen sax van Idris Rahman speelde ongetwijfeld de hoofdrol. Het gaf koude rillingen, en dat lag voor één keer niet aan het koude herfstweer.
Wie nog zin had, en dat bleek zo goed als iedereen, was er nog een toetje in het meeting point. We konden de kans niet laten liggen om Juilan Sartorius nogmaals aan het publiek te presenteren. We deden dit in combinatie met Sophia Rodriguez in deze first date. Dat ze elkaar gevonden hebben was overduidelijk. Het ritmische spel van Sartorius bracht het beste uit Rodriguez naar boven. Sluipend over de grond in een oversized pak gaf ons eerst wat Raygun vibes (van de Olympische Spelen nvdr) - maar naar het einde toe lag onze mond open tot aan de koude vloer van de kapel. Naakt en glinsterend in het zweet speelde ze met licht, cola en de drum sounds van Sartorius. Wat ons betreft de kers op de taart van deze zaterdag.
A night to remember.
Zondag doen we het iets kalmer aan, maar gaan we in de diepte met:
+ 24 
