Fort Beau - Een Korte Geschiedenis Van Een Lange Eeuwwisseling - Pieter Van Bogaert e.a.

Fort Beau - Een Korte Geschiedenis Van Een Lange Eeuwwisseling

Fort Beau ontstaat in een onbewaakt moment op het strand van Oostende. Wat aanvangt als een project rond beginnen en eindes, met een mild kritische knipoog naar het kunsttoerisme van Beaufort, krimpt en groeit mettertijd tot een korte geschiedenis van een lange eeuwwisseling. 

Fort Beau is een werk van ontzelven. Aan de hand van een subjectieve selectie kunstwerken en kunstenaars reflecteert criticus en curator Pieter Van Bogaert over mensen, dingen en gebeurtenissen in zichzelf. Zo wordt Fort Beau een reis langs de geschiedenis van de afgelopen 50 jaar: van het rapport van de Club van Rome tot de klimaatmarsen; van de spektakelmaatschappij tot de spektakeldemocratie; van aids tot covid-19; van Jom Kipoer tot Hamas. De inzet is telkens het einde als een mogelijk nieuw begin: momentopnames van transitie en heruitvinden. 

Eerdere presentaties van Fort Beau waren er de afgelopen maanden en jaren in Kaaitheater, De Markten en Cinematek, Brussel.

KAAP presenteert dit najaar in Oostende het volgende luik van dit persoonlijke en langlopende traject met een boek, een lezing, een filmprogramma en een compacte tentoonstelling.

• Doorlopend op vrijdag en zaterdag: expo op de eerste verdieping

• 19:00: Boekpresentatie Pieter Van Bogaert e.a.: Fort Beau. Verhalen van beginnen en eindes, België, 2024, 192p.
  Bibliotheek van de Noordzee #1

• 20:00: Beginnen met het einde: lezing met video
  Geïllustreerde lezing langs
  - Bas Jan Ader: Showreel, NL/VS, 1970-71, 12’
  - The Wooster Group: I came to say Goodbye, Ron Vawter in Fish Story, VS, 1994, 10’
  - Leslie Thornton: Last time I saw Ron, BE/VS, 1994, 12’

• 22:00:Screenings
  Manon de Boer: An Experiment in Leisure, BE, 2016, 37'
  Manon de Boer: Resonating Surfaces, BE, 2005, 39’

19:00 -  Boekpresentatie
Pieter Van Bogaert e.a.: Fort Beau. Verhalen van beginnen en eindes, België, 2024, 192p. Bibliotheek van de Noordzee #1

(…) Lopend op het strand, aan de waterlijn, de schuivende grens tussen water en land, bij hun keerpunt, staan ze stil, draaien naar de zee, weg van het land, en ze zeggen: c’est fort beau. Dat zijn niet hun woorden, dat is niet hun taal. Het is alsof een ander spreekt door hun mond. Het duurt maar enkele seconden – het begin van een transitie, een ontmoeting van personen, plaatsen en gebeurtenissen in hen. Teruglopend denken ze aan wat gebeurde. Ze denken aan beginnen en eindes, aan grenzen, aan wat ontroert, wat beweegt. Ze denken aan de kunst en aan het leven. (…)

20:00 - Beginnen met het einde: lezing met video
Bas Jan Ader: Showreel, NL/VS, 1970-71, 12’

(…) In de eerste film, Fall 1, Los Angeles, zit Ader op het dak van zijn huis in Los Angeles, de stad waar hij studeert, woont en werkt sinds 1963. De film, één shot, duurt amper twintig seconden. In die korte tijd zit Ader eerst op een stoel op de nok van het dak. Hij buigt lichtjes voorover. Hij verliest zijn evenwicht. Hij valt. Hij landt op het kleinere en plattere dakje van de veranda, een meter of twee lager. Hij tuimelt nog wat om uiteindelijk te verdwijnen achter de struiken voor zijn huis. De stoel landt op het dakje boven de voordeur terwijl één schoen nog even de lucht in gaat. Dan is het gedaan. Die eerste val herhaalt zich verschillende keren. In Fall II, Amsterdam tuimelt Ader op de fiets met een bos bloemen in de hand de Amsterdamse Reguliersgracht in. In Broken Fall (Geometric) valt Ader op een klein paadje in Zeeland waar hij zich evenwijdig met de schuine zijde van een schraag probeert op te stellen. In Broken Fall (Organic) hangt Ader aan een tak van een boom in het Amsterdamse Bos boven de sloot waarin hij uiteindelijk zal vallen. In Nightfall valt hij niet zelf, maar wel de zware steen die van zijn schouders landt op de beide peertjes naast hem, peertjes die ook zorgen voor het enige licht in de ruimte. (…)

The Wooster Group: I came to say Goodbye, Ron Vawter in Fish Story, VS, 1994, 10’

(…) Ze weten nu al hoe ze samen zullen lachen met zijn acteerspel en zien hoe Ron Vawter er nog is, maar ook al niet meer, hoe Ron Vawter er nog is als een beeld dat afscheid neemt, terwijl de acteur al is vertrokken. Ze zien hoe Ron Vawter Vershinin is, maar ook Ron Vawter, hoe hij een personage speelt, maar ook een acteur, hoe Ron Vawter als hij huilt, het wel doet, maar toch ook weer niet want hij druppelt wat glycerine in zijn ogen, en daardoor komen de tranen en dat is niet huilen. En ook als Ron Vawter kust, bij zijn afscheidskus, zien ze dat hij er niet is, dat hij ergens anders is, want Ron Vawter opent zijn ogen en wat hen betreft, als je in een echte kus zit, een lange afscheidskus als die van Vershinin, dan sluit je toch de ogen. Ze zijn het erover eens dat de video Ron Vawter toont als een geweldige acteur en ze zeggen dat hij fort beau is, dat Ron Vawter er staat als een monument, een fort, heel dichtbij, maar voor altijd onbereikbaar. (…)

Leslie Thornton: Last time I saw Ron, BE/VS, 1994, 12’

(…) Ron Vawter zal terugkeren: er komt nog een ander eind omdat, terwijl hij als acteur in New York langs de videomonitor verschijnt op de scène van Fish Story, Ron Vawter in Brussel al aan Philoktetes-Variaties werkt, wat zijn allerlaatste voorstelling zal worden. Ze vertellen hoe ze die voorstelling zelf hebben gezien, daar, in het Kaaitheater, in 1994 en ze zeggen er en passant bij dat Jan Ritsema de regie deed en Dirk Roofthooft en Viviane De Muynck mee op het podium stonden. Ja, dat hebben ze allemaal gezien. Ze nemen even de tijd om na te denken maar onmiddellijk toch weer verder te vertellen over Ron Vawter in de rol van Philoktetes, de krijger die door Odysseus op weg naar de Trojaanse oorlog wordt achtergelaten op het eiland Lemnos nadat hij is gebeten door een slang waardoor zijn voet verschrikkelijk rot en stinkt en zijn gekreun ondraaglijk is voor zijn medereizigers. (…)

22:00 -  Twee films over beginnen
Manon de Boer: An Experiment in Leisure, BE, 2016, 37'

(…) Die omgeving en de tijd zijn twintig jaar later nog altijd haar onderwerp in An Experiment in Leisure (2016-2019), de film waarin vrienden, kennissen, collega’s praten over de goede omstandigheden om te leven en te werken. De film opent met een beeld van de zee in Noorwegen: een geweldige open ruimte om voluit je verlangens en nieuwsgierigheid de vrije loop te laten. Ze filmt de zee en neemt de tijd. Lange shots, waarin weinig meer beweegt dan de wolken en de vogels, doen (eerst) een beroep op het geduld en (daarna) het gemak van de kijker. Ze schuiven wat op hun stoel in de stilte van de zaal om zich al snel over te geven aan de rijkdom en de rust van het beeld: hun zicht op Fort Beau. (…)

Manon de Boer: Resonating Surfaces, BE, 2005, 39’

(…) Dat gaatje in het harnas van Irena helpt hen haar werkelijkheid te denken. Dat beeld hebben ze ook van Manon. Enkele jaren geleden maakte ze een portret van de Braziliaanse psychanaliste Suely Rolnik. Ze noemde het Resonating Surfaces – resonerende vlakken. Suely (en ze noemen haar bij de voornaam omdat ze ooit met haar en een groep vrienden op reis vertrokken naar Senegal), Suely dus, vertelt in dat portret hoe ze op de vlucht voor de Braziliaanse dictatuur, na haar tijd in de gevangenis, in Parijs belandt. Dat gebeurt in de vroege jaren zeventig. Ze laat zich verleiden door de Franse taal en cultuur, ze leert over het verlangen in de filosofiecolleges van Gilles Deleuze en over trauma in de schizoanalyses van Félix Guattari. Via Guattari raakt ze ook bevriend met Deleuze – ze zullen uiteindelijk minnaars worden. (…)

PAKkET

€ 20 | € 17 (65+) | € 10 (-26jaar)

Boekpresentatie (25.10.2024)
Film (26.10.2024)

Doorlopend op vrijdag en zaterdag: expo op de eerste verdieping

• The Wooster Group, I came to say Goodbye, Ron Vawter in Fish Story, VS, 1994, 10’

(…) Ze vertellen hoe Ron Vawter zijn einde zeer ernstig neemt, hoe hij het einde altijd meer centraal zet, dat hij in Fish Story, zijn laatste voorstelling met de Wooster Group, het gezelschap waar hij een carrière lang aan is verbonden, de rol speelt van Vershinin in Tsjechovs Drie Zusters op een moment waarop hij al te zwak is om nog op tournee te gaan en dat hij daardoor in die voorstelling enkel nog te zien is in een video, als een beeld. Ze zullen de video die ze wel eens toonden aan studenten makkelijk terugvinden in het online archief van de Wooster Group en opnieuw kijken ze, nu met Dri, naar Ron Vawter als Vershinin die afscheid neemt, Ron Vawter huilt. (…)

• Manon de Boer, The Untroubled Mind, 16mm op video, BE, 2015, 8’ 

(…) Geluk schuilt in een klein hoekje, een onverwacht gebaar, een verloren moment. Dat begrijpen ze uit wat Manon de laatste jaren wel eens haar ‘werkjes’ durft te noemen. Manon noemt het zo omdat ze ontstaan tussendoor, zonder druk, zonder dwang. Ze maakt ze zonder goed te weten wat er gaat gebeuren en het is pas als ze af zijn dat ze beslist om het wel of niet te tonen. Pas dan besluit ze of het kunst is of niet. Ze weten dat omdat Manon het hen vertelde. Dat, denken ze, kan je geluk noemen: de vrijheid van de eigen tijd. Een stap uit de tijd. Maar het geluk zit ook in het onderwerp. In The Untroubled Mind (2013-16) – dat is een van die ‘werkjes’ – filmt Manon sculpturen van haar zoon Julius die ze vindt in haar huis. Julius maakt ze sinds hij een jaar of twee is, wanneer hij op zichzelf speelt, dikwijls na een moment waarin hij niet weet wat te doen. Voor Manon vertellen die sculpturen iets over zijn mentale wereld, over hoe Julius de ruimte ervaart. Kijken naar die sculpturen maakt hen instant gelukkig. Dat is – dat hebben ze haar verteld – geen schoonheid om bij te huilen, maar schoonheid om bij te lachen. En dat, denken ze, kan je ook ontroering noemen. (…)

• Manon de Boer, Maud capturing the light ‘on a clear day’, 16mm op video, BE, 2015, 2’30” 

(…) Er is nog een ander ‘werkje’ van Manon naar Agnes Martin: Maud Capturing the Light ‘On a Clear Day’ (2015). In die film toont ze opnieuw een private ruimte, privaat werk, een private handeling. Ze vraagt aan haar vriendin, Maud, om te filmen met de camera die Manon zelf opstelt voor een werk van Martin (dat heet On a Clear Day) in het huis van Maud. Maud filmt telkens als ze het licht bijzonder vindt. De camera verandert nooit van plaats. Manon laat haar filmen als een amateur, met dezelfde Bolex en met altijd hetzelfde diafragma, waardoor het beeld soms over- of onderbelicht raakt. (…)

• Sirah Foighel Brutmann, Eitan Efrat & Laszlo Umbreit featuring The Ramirez Brothers, Seemingly Still, LP, BE, 2021, 22’40” & 22’15”        

1. A kant _ Geluidsband van de film Miroir Séb Fragile!, gemaakt ter herinnering aan cineast Sébastien Koeppel (1971-2013). Gefilmd door Artur Castro Freire en Boris Belay op verschillende stukken 16mm film uit de collectie van Koeppel. De muziek is live gespeeld door The Ramirez Brothers in een tweedaagse opnamesessie in de Beursschouwburg, Brussel.
2. B kant _ Geluidswerk gebaseerd op een four hands macro stereo opname van een 16mm film projectie van Miroir Séb Fragile!
    

• Verschillende auteurs, Hun blauwe boeken

(…) Een geliefde schenkt hen een Swatch. Dat was nog in de mode toen. Dat lief heeft er verschillende in verschillende kleuren voor verschillende outfits. Ze krijgen de blauwe omdat hun geliefde die best bij hen vindt passen. Een volgend lief geeft hen een blauw topje, geïnspireerd door het blauwe horloge van de vorige. En van nog een andere geliefde krijgen ze een tattoo, een armband van blauwe dolfijntjes, omdat dat lief dacht dat het hun lievelingskleur was. Ze dragen de kleur van de liefde. Vandaag zitten ze naast een stapel blauwe boeken.  (…)